در جامعه یا فرهنگی که پنهان کردن معلولیت، عادی و البته جزیی از فرهنگ یا منش معلولیت است، در جامعه یا فرهنگی که نمایش دادن معلولیت به شکلی شنیع وناراحت کننده، برای عده‌ای شغلی درآمدزا است، سخت است پیدا کردن فرد دارای معلولیتی که از نمایش دادن عضو معلول یا پروتز خود هراسی نداشته باشد یا معلولیتش را در آثار هنری خود بازتاب دهد.
در کشورهای پیشرفته‌تر حامیان حقوق معلولیت با سردمداری ورزشکاران معلول، سال‌های زیادی است که به این نتیجه رسیده‌اند که نباید عضو معلول خود را مخفی کنند یا بپوشانند. از نگاه آنها، معلولیت عیب و نقص نیست که نیازمند پنهان شدن باشد. از نگاه آنها، معلولیت باید در بستر زندگی روزمره نشان داده شود تا از حالت «غیرعادی بودن» یا «زشت دانسته شدن» یا «غیرطبیعی بودن» بیرون بیاید و با قرار گرفتن در فرهنگ عمومی، به جزیی از امور «عادی» جامعه تبدیل شود.
با این نگاه، هنرمندان معلولیت در کشورهای پیشرفته اغلب در آثار هنری خود، معلولیت را به شکلی ارائه میدهند که در کنار سایر ویژگی‌های زندگی روزمره و عادی مردم است. عکس‌ها و تصاویری که به نوعی حاوی عنصر معلولیت هستند، معلولیت را نه برجسته میکنند و نه امتیازی منفی یا مثبت بدان می‌بخشند؛ بلکه همچنان که اشاره شد، به مثابۀ یکی از ارکان عادی زندگی بشری به تصویرش می‌کشند.
درک این روحیه برای جوامع کوچک‌تر، برای جوامع توسعه نیافته یا به شدت سنتی چندان آسان نیست. معلولیت در این نوع فرهنگ‌های عمومی، در گسترۀ محوری قرار دارد که یک سرش «زشت و منفی دانستن» معلولیت است و سر دیگرش، «آسمانی کردن و تقدس بخشی» به معلولیت. در میانۀ این محور با دو انتهای افراطی و تفریطی، انبوه باورهای خرافی، باورهای نادرست، و باورهای نامنطبق با حقیقت معلولیت قرار دارد.
حال اگر در این بستر کسی پیدا شود که همۀ کلیشه‌ها رایج را زیر پا بگذارد و معلولیت و پروتزش را در قاب عکس‌هایی هنرمندانه به نمایش درآورد، شجاعتی کم‌نظیر می‌طلبد که آقای محمود ابری، هنرمند عکاس ایرانی، دارای آن است.
آقای محمود ابری، عکاس دارای معلولیت
آقای ابری در مجموعه عکس‌های سیاه و سفیدی که با همکاری خانم آفرین دری تهیه کرده، معلولیت خود را در نماهایی از زندگی روزمره و فعالیت‌های عادی به تصویر درآورده است. این عکس‌ها میتواند ذهن بینندگان را متوجه این موضوع کند که معلولیت، چیز عجیب و غریبی نیست و معلول بودن در بسیاری از موارد به معنای آن نیست که فرد نمی‌تواند امور روزمره‌اش را انجام دهد.
ضمن تبریک به آقای ابری عزیز، امیدوارم ایشان بتواند با پیگیری این نوع آثار، پیشرو کاری جدید در عکاسی ایرانی باشد که معلولیت را در بستر زندگی روزمره نشان دهد و آن را به موضوعی عادی و جاری در آثار هنری تبدیل کند.
مجموعه عکس های آقای محمود ابری با همکاری خانم آفرین دری
عکس های قشنگیه و ایده ای عالی
موفق باشن
من ده ساله که با دوستم دوست هستم که دستش (احتمالا انگشتاش) معلوله اما اونقدر اونو قایم کرده که هنوز ندیدمش. خیلی وقتا برام سوال بوده که دستش چه شکلیه اما به خودم اجازه ندادم بپرسم. فکر کنم اگه از اول دستشو قابم نکرده بود اینقدر کنجکاور نبودم و برام عادی شده بود اما متاسفانه این در ذهن من که معلولیت ندارم یه موضوع پیچیده و سوال همیشگی شده. البته اونم حق داره که برای عضو خودش تصمیم بگیره اما میخوام بگم تاثیرش روی من غیرمعلول جالب نبوده درحالیکه میتونست موضوع رو ساده تر از این بکنه
به عنوان یک فرد که از سلامت کامل جسمانی برخوردارم هیچوقت نتوانسته ام آن گونه که باید از توانایی هایم استفاده کنم و خوشحالم از اینکه در جایی به کسانی بر میخورم که موانع جسمی براشون وجود نداره و از همون داشته هاشون کمال استفاده رو میبرند
کار بسیار قشنگی هست
نمی خواهم ایده جداسازی افراد دارای معلولیت با جامعه را تقویت کنم اما بازنمایی این آثار هنری در پنجره شما مرا به فکر ایده جشنواره هنر افراد داری معلولیت انداخت . شما تجربه اخرین پاراالمپیک را در توشه خود دارید …پاراالمپیک را میتواند به دیگر حوزه های رقابتی معلولان توسعه و تسری داد . شاید بتوان از هنرهایی مانند عکاسی شروع کرد … فکرش را بکن اولین جشنواره عکاسی افراد دارای معلولیت چقدر می تواند نزدیک باشد …. در این جشنواره می توان به شکلی سالانه همه هنرمندان عکاس دارای معلولیت ایران وبه تدریج جهان را دور هم جمع کرد . این جشنواره می تواند موضوعات مختلفی داشته باشد ……… به گونه ای که زندگی واقعی ، همچنین ذهنیت افراد داری معلولیت را بازنمایی کند ……….. چطور است ؟ به نظرم شما میتوانید این ایده را پر و بالی بدهید و به کمک دوستان باور و یا همه کسانی که در ایران و جهان به این موضوع اهمیت میدهند این طرح را جامعه عمل پوشاند ………….. کاش دوستان باوری ما کمی جهانی تر می اندیشیدند …….
______________
ایده خیلی جالبی است آقای دکتر عبایی عزیز.
البته موارد مشابهش در ایران و کشورهای دیگه انجام شده؛ مثل جشنواره های فرهنگی – هنری افراد دارای معلولیت که اغلب به مناسبت های مختلف از طرف موسساتی مثل رعد یا بهزیستی برگزار میشه.
اما در مورد عکاسی (فکر کنم) هنوز چنین کاری در ایران انجام نشده. و اگه بشه، فوق العاده است!
ممنون که خواننده روز+نامه هستید و توجه نشان میدید
شاد باشید و به امید روزهای بهتر
سلام به آقای محمودابری تحسین میگویم دارای امید به همه هستند
دیگر اینکه باید احسن گفت راه پله های خانه شان را گلدان گذاشته اند
اما ما جرات نمیکنیم بذاریم که بیفته بشکنه و چندبارهم افتاد شکست
امروزهم راهپیمایی یک مادری دیدم که پسر فکر کنم ده یازده ساله اش را به عکس مقام معظم و 22بهمن مبارک کلا با پوستر 22بهمن اراسته بود که تو ویلچر نشسته بود رفتم جلو گفتم میذاری از پسر گلت عکس بندازم انقدر خوشحال شد و مرتبش کرد یک عکس انداختم خیلی قشنگ شده بود و خیلی هردوشون خوشحال شدند تشکر کردم و رفتم
این مادره که بچه هاشون را بجامعه دعوت میکنند که راحت باشند الان در حال حاضر معلولینی میشناسم و میبینم که درخانه زندانی هستند و چون مادرم مارا هویدا میکنه باما ارتباط دارند وگرنه هیچ کس دیگر از اقوامشان زیاد نمیدانند
وسنشان هم رفته بالا و هیچ کارهم بلد نیستند و افتاب هم ندیدند
ببخشید ناراحتتان کردم چون واقعیت را گفتید منم معطل نکردم و آنچه را که دیدم نوشتم تا الباقی کسانی که در گوگل اینجارا سرچ میکنند بخوانند و بدانند که معلولیت عیب نیست بلکه بیسواد و بیکار شدن عیب است خداروزی رسان است به هرکسی که درحال تلاش و تکاپو است
جالب بود !
البته یه نکته رو باید بگم که یه جشنواره عکاسی از طرف کانون توانای قزوین ، همون موسسه ای که نشریه ی پیک توانا رو چاپ می کنه ، برگزار شده و الان فکر می کنم مراحل داوری و اینها رو پشت سر میذاره شرکت در. این جشنواره برای افراد معلول و غیر معلول آزاد بود و سوژه ی اون در سه یا چهار موضوع با محوریت مشترک معلولیت اعلام شده بود.
خانم حسینی نوشته و نظرات مفید و ارزشمند شما باعث شده ایده های جدیدی هم تو عکاسی و هم در کار نمایش بدست بیارم. از این بابت از شما بینهایت ممنونم. ضمنا از دوستانی که در این جا هم نسبت به من لطف داشتند تشکر می کنم.
_________
آقای ابری عزیز، خوشحالم اگه بتونم کمک کوچیکی بکنم در راه ارزشمندی که توش قدم برداشتید. شاد و پرانرژی و موفق باشید
در مورد جشنواره باید بگم که یک جشنواره عکس هم دفتر فرهنگی معلولین در قم به تازگی برگزار کرده با محوریت معلولیت و حج،معلولیت و نماز ، معلولیت و…….
البته من هم فکر می کنم که با ابتکار و نوآوری می شه که چنین جشنوارهای عکسی در رابطه با معلولیت رو بارها و بارها برگزار کرد. آقای ابری هم مطمئنا از پسش بر می یاد 🙂
این پاسخ را هم آقای دشتی برام ایمیل کردند:
در حال حاضر طرح برگزاری جشنواره هنرهای تجسمی معلولیت توسط خانم محمدی و بنده و شرکت گرافیک سیاه به انجمن باور پیشنهاد شده و در کتابچه طرح ها و برنامه ها قرار گرفته است.
این طرح شامل هنرمندان معلول نیست بلکه موضوع معلولیت خواهد بود و شرکت کنندکان آزاد هستند. طرحی که در چشم انداز آن برگزاری دوسالانه بین المللی دیده شده و عکاسی یکی از رشته های این طرح هست.
تقریبا تمام کار به صورت آنلاین انجام خواهد شد و وب سایت جشنواره نیز آماده است. و از همه مهمتر اینکه کار کاملا به صورت حرفه ای انجام خواهد شد.
فقط بخش اسپانسری مانده است که باید از سال بعد شروع کنیم
آقای محمود همتی دوست عزیز بنده و هنرمند گرامی است که سالها تجربه، تخصص و امکانات شرکت کتابسیاه را در اختیار این کار قرار داده اند.
این طرح کاملا اجرایی است
شاید بشود با هزینه ای محدود با حمایتهای انجمن باور در مرحله نخست پیشنهاد آقای دکتر عبایی را اجرایی کرد
یعنی بخش عکاسی را شروع کنیم حتی در سطحی بین المللی..
در توضیح به کامنت اقای عبایی بگویم :
پیک توانا مسابقه عکاسی با موضوع معلولیت گذاشته بود که فکر میکنم هنوز مهلت ارسال اثار داشته باشه .. پوستر و تبلیغات خوبی هم داشتند .
(خودم اگر دوربین آنالوگ داشتم حتما شرکت میکردم)
سلام خانم دکتر عزیز و حامی افراد دارای معلولیت 🙂
خبرهای مربوط به همکاری هنرمندان عرصه تئاتر و سینما به طور جدی تر با سازمان بهزیستی که ما رو خوشحال می کنه برای ادامه کار در این ارگان
خبرجالبی هم مربوط به استان فعلی محل کار من هست که براتون لینک می فرستم
شما هم در حرفه خودتون موفق باشید
http://www.behzisti.ir/News/Show.aspx?id=24182
_____________
پاسخ: سلام خانم مرجانی عزیز. ممنون از توجه و اطلاع رسانی شما. حتما این خبر را در روز+نامه میگذارم
شاد و موفق باشید