از راست به چپ: طاهره رعدی، مژگان صحت‌مند، هدیه مرادحاصلی، مجید انتظاری، سعید ضروری، شهرام مبصر، سحر ترابین / عکس: بهار
خیلی ها می گویند: ای بابا! مگه حالا همه مشکلات مملکت حل شده که اینقدر به مشکلات معلولان می پردازی؟
این نگرش یعنی اینکه افراد دارای معلولیت در جامعه ما، در درجه چندم اهمیت قرار دارند. یعنی اگر نتوانند برای خرید روزانه از خانه خارج شوند، نتوانند درس بخوانند و نتوانند شغلی پیدا کنند، گویی هیچ اتفاقی نیفتاده است؛ چون مملکت مشکلات “مهمتری” دارد.
من به شخصه، با اینکه معلولیتی ندارم و در خانواده ام نیز معلولیتی وجود ندارد، اینطور فکر نمی کنم. سال های سال به عنوان روزنامه نگار، شاهد و گاه راوی انواع و اقسام دردهای اجتماعی بوده ام، اما هرگز به این نتیجه نرسیدم که “مملکت مشکلاتی مهم تر از مسائل افراد دارای معلولیت دارد”. از نظر من، رسیدن به یک جامعه مطلوب، از مسیر تحقق نیازهای تک تک افراد جامعه می گذرد. برای همین در تمام سالهای کار حرفه ای ام، بر آن بوده و هستم که کمک کوچکی کنم به اینکه هزار و یک مشکل افراد دارای معلولیت در روزنامه ها و سایر رسانه ها منعکس شود و در زمانه ای که رسانۀ ایرانی، بیشتر کارکرد سیاسی و حزبی دارد، به اندازه تعداد موهای سرم از وسایل ارتباطی برای پیشبرد حقوق معلولیت در جامعه استفاده کرده ام و البته همچنان به این تلاش ادامه خواهم داد.
مقدمه بالا را از دو جهت نوشتم:
اول آنکه تعداد زیادی از دوستان و خوانندگان سایتم نمیدانند دلیل اینهمه پرداختن من به موضوع معلولیت چیست و گاهی از من سوال می کنند.
دوم اینکه، میزگردی در روزنامه بهار برگزار شده که برای به اشتراک گذاشتن آن، می باید که مقدمه ای می نوشتم تا به اهمیت پرداختن به مشکلات زندگی با معلولیت اشاره کنم.
باور کنید معلولیت هرچند در زندگی ما و نزدیکان ما وجود ندارد، اما ادامۀ این وضعیت هیچ وقت ضمانتی نداشته و نخواهد داشت. تنها یک اتفاق کوچک، یک حادثه بزرگ، یک جهش ژنتیکی، یک بیماری ناگهانی، فرایند سالمند شدن، و البته تنها یک ثانیه کافی است تا زندگی هر یک از ما را با معلولیت پیوند بزند.
اگر حوصله دارید، میزگرد زیر را بخوانید و مطمئن باشید کسانی که این حرفها را زده اند و از مشکلات رفتن به دانشگاه های پر از پله و بدون آسانسور و رمپ گلایه کرده اند، کسانی اند درست عین ما، می فهمند، درک می کنند، نیاز دارند و وظیفۀ اجتماعی و انسانی ماست که حتی اگر کاری از دستمان برنمی آید، دستکم شنوندۀ حرفهایشان باشیم و به حقوق معلولیت در جامعه “ایمان” بیاوریم.
http://baharnewspaper.com/News/92/07/17/20935.html
با سلام.
ممنونم از توجه، اطلاع رسانی و همراهی همیشگیتون. مقدمه بسیار زیبا و گیرایی نوشتین. جالبه اینجاست که با وجود اینکه خود منهم دچار معلولیت شده ام اما این جمله “ای بابا! مگه حالا همه مشکلات مملکت حل شده که اینقدر به مشکلات معلولان می پردازی؟” رو بارها از برخی از دوستان صمیمی ام شنیده ام. برام سئوال پیش می آمد که این دوستی که این حرف رو زد اصلا متوجه شد که این مشکلات برای خود من هم هستند و من در اصل اول برای حل مشکلات خودم تلاش می کنم و بعد بقیه همنوعانم؟! متاسفم برای اینگونه افکار.
ای کاش اینجور آدم ها فقط یک لحظه خودشون رو بذارن به جای اون فردی که برای مسافرت زیارتی یا تفریحی به همراه خانواده اش رفته بود و در یک لحظه خودرو واژگون شد و اون دوست ما دچار معلولیت ضایعه نخاع شد. یا ای کاش یک لحظه خودشون رو بذارن جای اون دوستی که رفته بود دوش بگیره و پاش میره روی صابون و لیز می خوره و کمرش می خوره به دوش و ضایعه نخاع میشه. یا بذارن بجای اون دوستی که اول احساس کرد چشماش یکم ضعیف شدن و بعد حس کرد شریط جسمیش یکم ضعیف شده و فکر کرد سرماخورده و بعد از پیگیری های زیاد متوجه شد که دچار بیماری ام اس شده.
وقتی که خودشون رو گذاشتن جای این دوستان اون وقت فکر نمی کنم این جمله رو بیان کنن. فکر می کنم اون وقت میان جلو و میگن: همه ادم ها حق زندگی دارن. همه حق دارن از فرصت های زندگیشون استفاده کنن. درس بخونن، ورزش کنن، سینما برن، شاغل بشن، ازدواج کنن، و کلا از زندگیشون لذت ببرن. پس ما هم از این پس در کنارتون هستیم و برای ایجاد فرصت های برابر برای همه شهروندان جامعه تلاش خواهیم کرد.
یا علی
__________
پاسخ: سلام شهرام جان. کاملا موافقم. شما هم به نکات خیلی خوبی اشاره کردی. ممنون بابت توجه و تلاش های کم نظیرت در مناسب سازی محلات تهران.
همچنان پویا و موفق باشی