بایگانی دسته: دسته‌بندی نشده
در مواقع بحرانی کسانی را که نیاز به کمک دارند جا نگذاریم
میدونم جون عزیزه ولی در مواقع بحرانی کسانی را که نیاز به کمک دارن پشت سر جا نذاریم. اینو به خودمم میگم.
“جعفرزاده نماینده رشت: البته من اخرین نماینده ای بودم که از مجلس خارج شدم و وارد حیاط مجلس شدم، هیچ نماینده ای منتظر من نماند و حتی توجه نکرده بودند که من یک ویلچیر بزرگ دارم، تنها دو نفر از خدماتی ها به کمک من امدند و خب بدلیل عدم وجود رمپ مجبور شدند که ویلچر من را بلند کنند.”
#معلولیت #معلولیت_و_بحران #ترور
پارالمپیک ۲۰۱۶- روز دهم
روز دهم هنوز تمام نشده اما یادداشت روز دهم را برای بهمن گلبارنژاد می‌نویسم؛ برای قهرمانی که دو بار جانش را فدای فدا کرد. برای قهرمانی که پایش را در جنگ از دست داد. برای دوچرخه سوار تنهای ریو که در سراشیبی مرگ رکاب زد.
یاد آن روز می‌افتم؛ حیاط دفتر ایران، دهکده پارالمپیک، لندن ۲۰۱۲. از بهمن در مورد پایش پرسیدم. گفت: “یاد همسنگرم افتادم؛ مهران. من و مهران در پایگاه پنجم شکاری در امیدیه با هم آشنا شدیم. من بیست ساله بودم و از استان فارس به جبهه اعزام شده بودم؛ مهران اهل تهران و تقریبا هم‌سن و سال خودم بود. هرچند نشد بیشتر از سه ماه دوست باشیم، در همان مدت کوتاه خیلی رفیق شدیم و همه جا کنار هم بودیم. تا اینکه روزی انفجاری در سنگر مهران، ما را از هم جدا کرد… نالۀ مهران را از داخل سنگر می‌شنیدم . سنگر بعد از اصابت مینی‌کاتیوشای عراقی‌ها گود شده بود. به سمت سنگر رفتم و دستش را از لابلای خاک و سنگ بیرون کشیدم. در همان حال احساس کردم مهران خیلی سبک شده است؛ به طوری که به آسانی او را از زیر آوار خارج کردم اما ناگهان جلو چشمانم فقط نیم‌تنه‌اش ظاهر شد. بدن مهران از وسط دو نیم شده بود و خبری از پاهایش نبود… او همان روز به آسمان پر کشید و من فردایش در انفجاری دیگر پای چپم را تا زیر زانو از دست دادم.” بعدها همین را در کتاب خاطراتم از پارالمپیک لندن نوشتم. بهمن برایم گفت که پیش از مجروح شدنش، در کشتی و وزنه‌برداری فعالیت می‌کرد اما بعد از این اتفاق، عضو تیم ملی وزنه برداری جانبازان و معلولان شد و توانست ۱۲ مدال طلا و یک نقره از مسابقات جهانی بگیرد. بهمن به دلیل آسیب کتف، وزنه‌برداری را کنار گذاشت و وارد مسابقات دوچرخه سواری شد. او در مسابقات آسیایی فسپیک ۲۰۰۶ مدال نقره، در بازیهای آسیایی گوانگجو ۲۰۱۰ مدال برنز و در مسابقات پاراسیایی مالزی ۲۰۱۲ مدال طلا گرفت.
آن روز بهمن گفت که در طول ده سال دوچرخه‌سواری -از سال ۱۳۸۱ تا پارالمپیک ۲۰۱۲- فقط در مسابقات آسیایی حضور داشته و پارالمپیک لندن اولین تجربه میدان جهانی‌اش بود که به دلیل تجربه کمتر و بدبیاری نتوانست آنطور که انتظار داشت، ظاهر شود. بهمن آن روز از همسرش زهرا و فرزندانش علی و محمد (که حالا باید ۲۹ و ۲۵ ساله باشند)، تشکر کرد. اما گویی هر دوره پارالمپیک و هر دوره مسابقه برای بهمن، باردارِ حادثه‌ای بود. بهمن در پارالمپیک لندن با بیماری همسرش دست و پنجه نرم می‌کرد. چندی بعد همسرش زهرا در پی ابتلا به سرطان از دنیا رفت. این پارالمپیک نیز به یکشنبه، به روز پایانی نرسید برای بهمن. روز دهم، روز آخرش بود. یادداشت روز دهم برای مردی شد که شاید اگر زنده مانده بود، سهمش از نوشته‌های امشب من و دیگران، فقط یک جمله می‌شد: بهمن گلبارنژاد مدال نگرفت…
بهمن زندگی‌اش را در راه عشقش گذاشت، در راه اعتلای نام کشورش. پرچم ایران و پرچم کمیته بین‌المللی پارالمپیک در ریو برای احترام به بهمن گلباری به حالت نیمه افراشته درآمده و فردا، در مراسم پایانی بازیها، خانواده‌ی پارالمپیک از سراسر جهان یک دقیقه به یاد بهمن گلبارنژاد سکوت خواهند کرد. نام بهمن در تاریخ پارالمپیک ایران و جهان ماندگار شد؛ هرچند که بهای تلخ و سنگینی برای این ماندگاری ادا کرد اما هرچه بود، این عشقش بود به راهی که داشت؛ و خوشا به حال کسی که در راه عشق جان فدا کند.
*نگین حسینی؛ روزنامه نگار، فعال حقوق معلولیت
بیانیه کمیته بین‌المللی پارالمپیک در مورد درگذشت دوچرخه سوار ایرانی
کمیته بین‌المللی پارالمپیک در بیانیه‌ای، با تسلیت درگذشت بهمن گلبارنژاد اعلام کرد: “در پی درگذشت بهمن گلبارنژاد، پرچم ایران در دهکده‌ی بازیها به حالت نیمه افراشته درآمد. پرچم پارالمپیک نیز در دهکده‌ی بازیها، و نیز در محل برگزاری مسابقه فینال والیبال بین ایران و بوسنی هرزگوین، فردا (یکشنبه ۱۸ سپتامبر) به حالت نیمه افراشته درخواهد آمد. در مراسم پایانی بازیهای پارالمپیک ریو (یکشنبه ۱۸ سپتامبر) نیز به یاد بهمن یک دقیقه سکوت اعلام خواهد شد”.
متن کامل بیانیه کمیته بین‌المللی پارالمپیک به شرح زیر است:
“با کمال تاسف و اندوه، کمیته بین‌المللی پارالمپیک فوت دوچرخه‌سوار ایرانی پارالمپیک را تایید می‌کند که در پی حادثه‌ای در صبح روز شنبه، ۱۷ سپتامبر، در مسابقه جاده‌ای در رقابت‌های پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو اتفاق افتاد.
بهمن گلبارنژاد، ۴۸ ساله، حوالی ساعت ۱۰:۴۰ دقیقه صبح، در بخش اول مسیر “گرومری” که بخش کوهستانی مسیر مسابقه است، دچار سانحه شد. این ورزشکار در محل مسابقه مورد مراقبت پزشکی قرار گرفت و در جریان انتقال به بیمارستان ورزشکاران، دچار حمله قلبی شد. آمبولانس در همان لحظه به سمت بیمارستان “یونایتد ریو” در “بارا” تغییر مسیر داد اما او لحظاتی پس از انتقال به بیمارستان درگذشت.
خانواده‌ی این ورزشکار که در ایران بسر می‌برند، عصر امروز خبر را دریافت کردند و تیم ایران نیز بعدازظهر امروز در دهکده ورزشکاران گرد هم آمدند و خبر به آنها داده شد.
فیلیپ کریون، رئیس کمیته بین‌المللی پارالمپیک در این باره گفت: “این خبر واقعا ناراحت کننده است. جنبش پارالمپیک با خانواده‌ی بهمن، هم‌تیمی‌ها و نیز با کمیته ملی پارالمپیک ایران ابراز همدردی می‌کند. خانواده‌ی پارالمپیک همگی اندوهگین هستند برای این تراژدی هولناکی که روی بازیهای پارالمپیک بزرگ در ریو سایه انداخته است”.
کارلوس نازمن، مسئول بازیهای ریو ۲۰۱۶ نیز گفت: “این خبر بدی برای ورزش و برای جنبش پارالمپیک است. قلب و دعای ما همراه خانواده‌ی بهمن، هم‌تیمی‌ها و همه‌ی مردم ایران است”.
برایان کوکسن ، رئیس انجمن بین‌المللی دوچرخه سواری نیز گفت: “از فوت دوچرخه سوار ایرانی، بهمن گلبارنژاد بسیار ناراحتم. به یاد خانواده‌ی او و دوستانش هستیم و به کمیته ملی پارالمپیک ایران تسلیت می‌گوییم”.
در پی درگذشت بهمن گلبارنژاد، پرچم ایران در دهکده‌ی بازیها به حالت نیمه افراشته درآمد. پرچم پارالمپیک نیز در دهکده‌ی بازیها، و نیز در محل برگزاری مسابقه فینال والیبال بین ایران و بوسنی هرزگوین در روز ۱۸ سپتامبر به حالت نیمه افراشته درخواهد آمد. در مراسم پایانی بازیهای پارالمپیک ریو (یکشنبه ۱۸ سپتامبر) به یاد بهمن گلبارنژاد یک دقیقه سکوت اعلام خواهد شد. همچنین سانحه پیش آمده مورد بررسی دقیق قرار خواهد گرفت.
این دومین بازی گلبارنژاد در پارالمپیک ریو بود. او بار اول در مسابقه سی-چهار شرکت کرد و چهاردهم شد. او همچنین در بازیهای پارالمپیک لندن ۲۰۱۲ شرکت کرده بود.”
پارالمپیک ۲۰۱۶ – روز نهم
نکته‌ی اول: روزهای دهکده به پایان خود نزدیک می‌شود. تعداد زیادی از پارالمپین‌های ایران برگشته‌اند و تعدادی دیگر هنوز در ریو بسر می‌برند تا بازی‌شان تمام شود. در دو روز باقی مانده از بازیها، دو فینال مهم در پیش داریم: تیم فوتبال پنج نفره (بازیکنان نابینا و کم بینا) که امروز (شنبه) مقابل تیم میزبان بازی می‌کند؛ و تیم ملی والیبال نشسته که پس فردا با رقیب دیرینه‌اش بوسنی و هرزگوین دیدار خواهد کرد. دو مدال طلا می‌تواند رتبه‌ی ایران را سه-چهار پله بالاتر ببرد، به شرط آنکه در تعداد مدال آوری کشورهای نزدیک به رتبه‌ی ایران تغییر زیادی اتفاق نیفتد.
نکته‌ی دوم: المپیک و پارالمپیک دو بعد از ویژگیِ جسمیِ انسانی را جلوی روی ما به تماشا می‌گذارند که تضاد عجیبی با هم دارند: بیشتر المپین‌ها، الگوی بدنیِ “ظاهرِ سالم” و “بی‌نقص” یا “کم‌نقص” را ارائه می‌کنند؛ الگویی عموماً حسرت برانگیز که با سطح متوسط بدن‌های عموم افراد، فاصله‌ی زیادی دارد. بدن سالم، بی‌نقص و پرتوان با تخصصی ویژه در رشته‌ای ورزشی، رقابت‌های کمتر از میلی‌متری، و نتیجه‌هایی که صدم و هزارم ثانیه رنگ مدال را برای آنها تغییر می‌دهند؛ همگی اجزای بسته‌ای از بدن “ظاهرا سالم”اند که از سطح متوسط بدنی که بیشتر آدم‌ها دارند، بسیار دور و حتی دست نیافتنی است. برعکس در این سوی میدان، بازیهای پارالمپیک، بدن‌های متفاوتی را نشان می‌دهد که برخلاف تصور و توقع افرادِ غیرمعلول، توانایی‌های ویژه‌ای دارند. این بدن‌ها هرچند ظاهرا متفاوت و در تضاد با آن “ظاهر سالم” هستند، اما به شکل دیگری توانمندند. بدنِ انسان متوسط شاید هرگز شبیه یک المپین نشود اما هر آن این احتمال می‌رود که بدنِ ظاهرا سالم، به دلیلی، از بیماری و تصادف گرفته تا روند سالمندی، دچارِ معلولیتی شود. پارالمپیک این دو پیام را می‌دهد که اول: معلولیت اتفاق عجیبی نیست که فقط برای غریبه و همسایه رخ بدهد؛ و دوم: اگر عضوی خاص از بدن غایب است، حتما عضو یا اعضایی دیگر هستند که توانایی‌های دیگری داشته باشند.
به نظر من، پارالمپیک به واقعیت‌های ملموس زندگی آدمی نزدیک‌تر است تا المپیک که مجموعه‌ای است از افرادی بسیار استثنایی که از حد متوسط فیزیک آدمی فراتر رفته‌اند. منظورم این نبود که ادعا کنم المپیک را دوست ندارم. اتفاقاً طرفدار ورزشم و بعضی رشته‌های المپیک را با علاقه دنبال می‌کنم؛ اما در نهایت، مدال طلای قهرمانی را به پارالمپیک می‌دهم. زنده باد همه ورزشکاران، و به خصوص پارالمپین‌ها!
** نگین حسینی، روزنامه نگار و فعال حقوق معلولیت
خلاصه‌ی نتایج روز نهم:
تیم ملی فوتبال هفت نفره ایران در دیدار فینال با نتیجه ۲-۱ از اوکراین شکست خورد و مدال نقره پارالمپیک را به دست آورد.
تیم ملی والیبال نشسته مردان در یک بازی سرنوشت ساز با تیم میزبان، توانست با نتیجه ۳-۰ از سد برزیل بگذرد و راهی فینال پارالمپیک ۲۰۱۶ شود.
حامد امیری در پرتاب وزنه مدال نقره‌ی دیگری برای ایران به ارمغان آورد.
جلیل باقری در رقابت‌های پرتاب وزنه نتوانست به مدالی دست پیدا کند.
بتول جهانگیری در پرتاب وزنه کلاس F33 تیر و کمان ششم شد.
سمیه عباسپور در اولین حضور خود در مسابقات تیر و کمان پارالمپیک، در رقابتی نزدیک با حریف کره‌ای، با اختلاف ۲ امتیاز از دستیابی به مدال برنز باز ماند. مجید کاکوش نیز که اولین حضور پارالمپیکی‌اش را تجربه می‌کرد، نتوانست به مرحله‌ی نیمه نهایی صعود کند.
در پایان روز نهم، ایران با ۲۱ مدال: ۷ طلا، ۸ نقره و ۶ برنز در رده‌ی ۱۵ جدول توزیع مدال‌ها قرار گرفت.
دروغ‌های افسردگی را باور نکن!
دروغ‌های افسردگی را باور نکن!
ترجمه و تدوین: نگین حسینی، روزنامه نگار
«در آن لحظه احساس کردم تنهاترین آدم روی زمینم… در سرمای منجمدکننده‌ی فوریه روی بالکن جلوی خانه ایستاده بودم. خواهرم الیتا یادداشتی به این مضمون روی در چسبانده بود: «اِلِنی، اگر تو اولین نفری هستی که اینجا میایی، لطفا به زیرزمین نیا. فقط به اورژانس ۹۱۱ زنگ بزن. نمیخوام منو این شکلی ببینی. دوستت دارم. عشق، آلیتا.» – خواهرم عینِ همین نوشته را روی در پشتی خانه هم چسبانده بود. الیتا حتی در بحبوحه افسردگی شدیدی که داشت، می‌خواست مرا از مواجهه با صحنه‌ی خودکشی‌اش و وحشت ناشی از آن مصون نگه دارد. من روی بالکن جلوی در خانه ایستاده بودم و از سرما و وحشت می‌لرزیدم. فقط این نبود که احساس تنهایی کنم؛ حس می‌کردم در خلاء رها شده‌ام و هرچیزی که می‌شناختم، از من گرفته شده بود. ناگهان دنیا مکان بسیار وسیعی شده بود و من خیلی خیلی خیلی تنها بودم. پس از اینکه گویی عمری بر من گذشت، ماموران پلیس گفتند: “الیتا مرده است”. پیامد چنین خبر ناگواری، لحظه‌‌‌ای بود که دریافتم فقط یک موضوع اهمیت دارد: واقعیت. من باید صادق می‌بودم، باید واقعیت را می‌گفتم.»
النی با مطلبی که در مورد نحوه‌ی فوت الیتا نوشت و در مراسم ختمش برای همگان خواند، به یکی از سرتیترهای اخبار این روزها در امریکا تبدیل شده است. خواهرش الیتا ۳۱ ساله، معلم مدرسه کودکان با نیازهای ویژه بود. به گفته‌ی النی، «او دختری خونگرم، بخشنده، و بانمک بود که همه دوستش داشتند. اما متاسفانه کشمکش الیتا با افسردگی سبب شد که نتواند درخشش درونی خودش را ببیند و نتوانست ببیند که همه چقدر دوستش داشتند و او چقدر ارزشمند بود.»
پس از خودکشی الیتا، النی تصمیم گرفت به جای ساکت ماندن و پنهان کردن افسردگی و خودکشی که در جامعه “ننگ” و “ناپسند” شمرده می‌شوند، با صدای بلند در مورد افسردگی خواهرش حرف بزند و بگوید که این مشکل سرانجام به خودکشی او منجر شد: «وقتی نشستم تا مطلبی در گرامیداشت خواهرم برای مراسم ختمش بنویسم، می‌دانستم که خط اول فقط باید واقعیت را بگوید: “الیتا مِیِر پینو، ۳۱ ساله، ساکن دولوت، ایالت مینه سوتا (و پیش از آن ساکن شیکاگو، ایلینوی) روز ۲۰ فوریه ۲۰۱۶ به دلیل افسردگی و اقدام به خودکشی، از دنیا رفت.” من خواستم به همه، به دوستان، خانواده، دانشجویان، و همکارانم بگویم که دلیل مرگ خواهرم افسردگی و خودکشی بود. به آنها گفتم که خواهر شوخ طبع، مهربان، بخشنده، اهل کمک، بامزه و دوست داشتنی‌ام نتوانست همه‌ی این صفات خوب را در خودش ببیند و همین بود که او را کشت. به آنها گفتم که افسردگی الیتا، سنگری غیرقابل نفوذ در او ایجاد کرد که مانع ورود نور، و مانع پذیرفتن عشق دوستان و خانواده شد. تنهایی و وحشت من روی آن بالکن، هیچ بود در مقایسه با انزوای محضی که افسردگی بر خواهرم تحمیل کرده بود. من باید واقعیت را می‌گفتم.»
پس از آنکه مراسم ختم الیتا برگزار شد، خبرنگاران محلی یکی پس از دیگری سراغ النی رفتند تا در این باره بیشتر بشنوند. با انتشار ماجرای این دو خواهر، رسانه‌های بزرگتر امریکا نیز این اتفاق را پوشش خبری دادند تا مرگِ الیتا، فرصت بزرگتری برای صحبت درباره افسردگی ایجاد کند. طنز تلخ این ماجرا این است که النی دکترای روانشناسی دارد و استادیار دانشگاه ویسکانسین است، اما با وجود ارتباط صمیمانه و نزدیکی که با خواهرش داشت، نتوانست او را از ورطه‌ی افسردگی بیرون بکشد: «افسردگی خواهرم با تمایل او برای پنهان نگه داشتنِ این راز و مخفی کردنش از همگان، تشدید شد. من نتوانستم خواهرم را نجات بدهم. نتوانستم در کشمکش او با افسردگی، کاری بکنم. الیتا از چنگ من لغزید و رفت، و من نمی‌توانم او را دوباره برگردانم. فقط می‌توانم از مردم خواهش کنم که در شرایط بروز افسردگی، دنبال کمک و درمان باشند. من فقط می‌توانم در مورد افسردگی حرف بزنم و دیگران را به این بحث دعوت کنم. می‌توانم به کسانی که گوش می‌دهند، بگویم که افسردگی دروغ می‌گوید. من می‌توانم واقعیت را بگویم. دروغ‌های افسردگی فقط در انزواست که جان پیدا می‌کنند. اگر مجالی برای آشکار کردن این دروغ‌ها پیدا شود، ماهیتِ خودشان را نشان خواهند داد. افسردگی به خواهرم دروغ گفته بود. به او گفته بود که او هیچ ارزشی ندارد. که سربار است. که قابل دوست داشتن نیست. که لیاقت زندگی کردن ندارد. می‌توانم تصور کنم که این دروغ‌ها شبیه برفکی مداوم روی زندگی‌اش افتاده بود و مدام تکرار می‌کرد که او چقدر او بی‌ارزش است! پس از سال‌ها دروغ و شکنجه، خواهرم فکر می‌کرد که افسردگی به او راست گفته است. در مطلبی که برای من و والدین‌مان بجا گذاشت، نوشته بود: “ناراحت نباشید؛ من ارزش ناراحتی شما را ندارم”. او کاملا اشتباه می‌کرد.»
از خودکشی الیتا دربیستم ماه فوریه (اول اسفند ۱۳۹۴) تا امروز، النی پینو مشغول اطلاع رسانی در زمینه افسردگی، پنهان کردن افسردگی، لزوم صحبت درباره افسردگی، پیامدهای افسردگی و انزوا، و ضرورت درخواست کمک و درمان، بوده است. علاوه بر این، النی یک بورس تحصیلی به نام خواهرش الیتا در دانشگاه او راه اندازی کرده است: «افسردگی دروغ می‌گوید. من باید واقعیت را بگویم. و واقعیت این است: خواهرم فوق العاده بود. او منشاء زندگی بود و فقط با بودنش، زندگی مرا میلیون‌ها بار بهتر کرد. هر وقت نیازمند کمک بودم، هروقت مشکلی داشتم، هروقت افسردگی و اضطراب بر من غلبه می‌کرد، الیتا کنارم بود. هروقت روز خوبی داشتم، باید آن را با او قسمت می‌کردم. او تکیه‌گاه من بود. من و الیتا چنان رابطه‌ی نزدیکی داشتیم که دیگر من هیچ وقت آن را نخواهم دید. اما واقعیت این است: تو ارزشمندی. تو ارزش داری. تو را دوست دارند. به صدای کسانی که دوستت دارند، اعتماد کن. اعتماد کن به آنها که یکصدا می‌گویند: تو اهمیت داری. افسردگی دروغ می‌گوید. ما باید واقعیت را بگوییم.»
#افسردگی #خودکشی #استیگما
شرح عکس: النی (راست) و خواهرش الیتا (چپ)
