بایگانی دسته: متفرقه
پاییز توبه شکن…
مدتی بود دستی به سر و روی روز+نامه نکشیده بودم. امشب تصمیم گرفتم با عکس‌هایی که خودم گرفته‌ام، حال و هوای خانه گرم و قشنگم را پاییزی کنم. من با نوشتن زاده شده‌ام؛ وگرچه در مقاطع مختلف از نوشتن‌های عمومی پرهیز کرده‌ام یا وقت نداشته‌ام، دلم همیشه با آن بوده است.
این پست شاید بهانه‌ای باشد برای دوباره نوشتن، ولو اینکه چند خط بیشتر ننویسم. البته در این تصمیم، دوست و همکلاسی قدیمی‌‌ام، نگار عزیز، بی‌تاثیر نبود که امشب با نوشته‌های صمیمی‌اش در وبلاگش آشنا شدم. ممنون یار دبستانی‌ام. ضمن اینکه دوستان عزیزی چون مهرزاد و میترا و آن نگار دیگری، همیشه تشویقم کرده‌اند که نوشتن در اینجا را از سر بگیرم که از آنها هم ممنونم.
در این شب پاییزی که طوفان سندی بدجور زوزه می‌کشد، برای دوستانم خانه‌هایی گرم و امن آرزو دارم. امید که طوفان‌های خوانده و ناخوانده، حتی اگر از کنار خانه شما می‌گذرند، نتوانند آتش عشق را درونتان خاموش کنند.
و این هم فال پاییزی شما که با روح این خانه و این نوشته، عجب جور درآمد!
به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم/ بهار توبه‌شکن می‌رسد چه چاره کنم
سخن درست بگویم نمی‌توانم دید/ که می خورند حریفان و من نظاره کنم
….
به یاد یاران بی ادعا…
شنوندگان عزیز، توجه فرمایید شنوندگان عزیز توجه فرمایید!
خونین شهر، شهر خون، آزاد شد!
فایل صوتی آزادی خرمشهر
از جدایی تا وصل…
فکر نمی‌کنم بیشتر کسانی که برای نخستین بار جدایی نادر از سیمین را تماشا کردند، با تمام زیبایی و گیرایی فیلم، توانستند خیال اسکار را به ذهن‌شان راه دهند. نه از سر آنکه فیلم در قد و قواره اسکار نبود، بلکه از آن رو که آکادمی به هر کسی و به هر فیلمی روی خوش نشان نمی‌دهد. کم‌کم که خبر موفقیت‌های جدایی در جشنواره‌های مختلف رسید، بازهم آن منفی‌بافی همیشگی به سراغمان آمد که آیا واقعا جدایی نادر از سیمین، نخستین اسکار سینمای ایران را به همراه می‌آورد؟ هرچند جایزه گلدن گلوب امیدوارترمان کرد، باز فکر کردیم نکند داستان اسکار فرق کند؟ نکند این فرضیه که می‌گویند اغلب برندگان گلدن گلوب اسکار را نمی‌برند، درست باشد؟ ما در عین اینکه لیاقت خودمان را باور داشتیم، برگزیده شدن‌مان در اسکار را با تردید نگاه می‌کردیم.
ذهنیت درست یا نادرستِ از قبل شکل‌گرفته به کنار، اینکه بدنه هالیوود را عموما افراد یهودی تشکیل می‌دهند و اینکه یکی از رقیبان فیلم ایرانی ما، فیلمی از اسراییل بود، دلیلی دیگر بر آن بود تا فکر کنیم اسکار را به فیلم ما نخواهند داد. وقتی ساندرا بولاک حاضر شد تا نتیجه فیلم برتر غیرانگلیسی‌زبان را اعلام کند، همه ما در آنی، نفس در سینه‌مان کم آمد تا لحظه‌ای بعد، با غریو شادی از شنیدن نام “یک جدایی از ایران” تمام شادی و خشم فروخفته‌مان را فریاد کنیم و اشک بریزیم…
مراسم اسکار هشتاد و چهارم در همان دقایق اولیه برای ایرانی‌ها تمام شد؛ که ما گل‌مان را زودهنگام زدیم و نفسی راحت کشیدیم. پس از آن دیگر ادامه تماشای مراسم کار سختی بود. همه ما آدمیم و ظرفیت مشخصی برای تحمل هجوم شادی و غم داریم… وقتی مجسمه اسکار را در یک دست اصغر فرهادی و کاغذ سخنرانی‌اش را در دست دیگرش دیدیم؛ یک دست جام باده و یک دست زلف یار؛ رقصی چنین را میانه میدان آرزو کردیم؛ و عجب که دست فرهادی نمی‌لرزید! چقدر آرامش و صلح و دوستی، نه فقط در متن او، که در در حضور پرطمانینه‌اش جریان داشت. چقدر زیبا گفت که نام ایران تنها با جنگ و تهدید آمده و حال با فرهنگ و هنر متعالی‌اش، با مردمی که از جنگ بیزارند و صلح را دوست می‌دارند.
کمتر ایرانی است که این صحنه را دیده باشد و اشک نریخته باشد… ما برای افتخار وطن‌مان گریستیم، برای یک جدایی که به وصل شیرین تاریخ سینمای ایران با بزرگترین جایزه سینمای جهان انجامید، اشک ریختیم؛ و شاید هم کمی برای جدایی خودمان از آن خاک پاک.
این وصل شیرین مبارک باد!
این جدایی خوش عاقبت، و سرنوشتی که نخواست آنگونه تلخ باقی بماند، مبارک!
پرسپولیسی های عزیز!
امروز خبر عجیب و غریبی شنیدم. باورش برایم سخت بود… اما اگر تیمی اینقدر شهامت و توانایی دارد که در چنان شرایطی، بازی باخته را ببرد، گوارای وجودش! تبریک صمیمانه یک آبی را پذیرا باشید!
🙂