بایگانی ماهیانه: شهریور ۱۳۹۵
پارالمپیک ۲۰۱۶ – روز ششم
علی الفت نیا، ورزشکار پرش طول نتوانست بیشتر از دو جمله به “پارالایو” بگوید. کلامش کوتاه بود اما زخم زد به دلم: “دنیا تا حالا رو سرتون خراب شده؟ الان اینطوریَم به خدا”
باور من هر چه که باشد، در این لحظه به کار علی الفت نیا نمیآید اما ای کاش بداند که برای من و خیلیها چون من، پارالمپین شدن مساوی گرفتن خوشرنگ ترین نشانهاست، حتی اگر قهرمان ما دست خالی برگردد. من این را برای دلخوشی او یا از روی تعارف نمیگویم. پارالمپیک پر از لحظههایی است که یکی اشک شادی میریزد و دیگری اشک غم. برای بسیاری از ورزشکاران، مدال پارالمپیک نه فقط اعتبار شخصی و اجتماعی میآورد، که پشت سر آن، پاداش نقدی، جایزهها و تقدیرها نیز هست. در عرصهی قهرمانی، مدال یعنی پول، یعنی درآمدی که چهار سال نداشتی، که چهار سال زندگی و کار و خانوادهات را فدای آن کردی، که چهار سال رنج تمرین فشرده و دوری از عزیزانت را به جان خریدی تا پاداش قهرمانی را به زخمی از زندگیات بزنی. و وقتی مدال از دست میرود، نه پاداشی هست و نه تقدیری… پارالمپین میماند و روزهای تنگدستی. باور من هرچه باشد، دستکم حالا به کارِ علی الفت نیا نمیآید.
این روزها که ریو پایتخت عشق جهان است، قطب نمای ذهن و جانم صبح تا شب، جنوب را نشانه میرود. حین مشغلههای روزمره، حتی در شلوغ ترین لحظهها، پارالمپیک در پس ذهنم است. این رویداد برایم فراتر است از مدال و مقام که البته جای خرسندی هم دارد. اما من پارالمپیک را در کلیتی بزرگتر میبینم. اینکه آدمهایی پیدا میشوند که از دایرهی قضاوتهای من و توی غیرمعلول فراتر میروند و “میتوانند” روی تواناییها و توانمندیشان تمرکز کنند، همواره برایم تامل برانگیز است. افراد دارای معلولیت عموما به هر چشمی دیده میشوند جز آن نگاهی که خودشان به خودشان و وضعیت جسمیشان دارند. این حرف، برداشت شخصی من نیست. صدها تحقیق در دنیای “مطالعات معلولیت” از زبان و از نگاه افراد معلول نشان داده که تجربهی زیستی با معلولیت مشکلات خودش را دارد اما آنچه که این شرایط را بسیار سخت و گاه غیرقابل تحمل میکند، نه خود معلولیت، که برداشتِ افراد غیرمعلول از این تجربهی زیستی است. روزی یکی از دوستانم که معلولیت جسمی شدیدی هم دارد، به من گفت “من با معلولیتم مشکلی ندارم، با نگاه مردم به خودم مشکل دارم” و البته این فقط نظرِ او نیست؛ حرف صدها و هزاران فرد معلولی است که پیش از فکر کردن به محدودیتهای جسمی خود، باید به مصافِ برداشت نادرست ما از موضوع معلولیت بروند و با نگاههای ترحم آمیز و زبانِ نیشدارِ غیرمعلولان کنار بیایند. این نه قصهی یکی دو روز، که ماجرای یک عمر زندگی با معلولیت است؛ یعنی یک عمر زندگیِ پررنج با زخم زبانِ این و آن، و نگاههای نادرستشان.
پارالمپیک از این رو برای من ارزشی ورای مدال دارد که نشان میدهد آدمی تا چه اندازه میتواند “توانمند” باشد که نه فقط با محدودیتهای فیزیکی خودش کنار بیاید، بلکه چشم و گوش و هوش و پنج حس خود را به روی تک تک نگاهها و حرفها و قضاوتها و دلسوزیهای بیجا ببندد و فقط و فقط متمرکز شود روی یک هدف: “جای دیگری هست که توانایی دارم و میخواهم با آن زندگی کنم، و نه فقط با معلولیتم”.
اما هر چه باشد، پارالمپیک دنیای رقابت حرفهای و کسب و کار حرفهای است. ای کاش پاداشِ همهی پارالمپینها برابر و البته قابل توجه بود!
*نگین حسینی؛ روزنامه نگار، فعال حقوق معلولیت
نتایج روز ششم:
غلامرضا رحیمی ورزشکار تیرو کمان، چهارمین مدال طلای ایران را به ارمغان آورد
ابراهیم رنجبر در رقابتهای انفرادی تیر و کمان مدال برنز گرفت
پیمان نصیری در رقابتهای دو ۱۵۰۰ متر به مدال برنز رسید
محمد فتحی گنجی در پرتاب نیزه چهارم شد
سامان رضی در رقابت های وزنه برداری دسته۹۷ کیلوگرم چهارم شد
علی الفت نیا از صعود به فینال رقابت های پرش طول بازماند
حامد صلحی پور نتوانست در رقابت های وزنه برداری، دسته ۸۸ کیلوگرم مدالی بگیرد
پارالمپیک ۲۰۱۶ – روز پنجم
چه تماشایی بود امروز! از رکوردشکنیهای پیاپیِ مجید فرزین در وزنهبرداری که مثل موجهای خروشان، بیقرارِ اوج گرفتن بود و رام نشدنی مینمود؛ تا پرتابِ نیزهی محمدرضا خالوندی به دورترین فاصله برای شکستن رکورد جهانی و راحت کردن خیال همه بابت گرفتن مدال طلا؛ تا دونقرهی عبدالله حیدری و سجاد محمدیان؛ تا بازی تماشایی تیم والیبال نشستهی مردان مقابل حریف قدیمی، بوسنی هرزگوین، و بردِ قاطعش در سه گیم متوالی؛ تا طعم شیرین نخستین پیروزی دختران والیبال نشسته مقابل رواندا… امروز روز کولاکیِ پارالمپینهای ایران بود در گرمای شرجی ریو.
در چهرهی مجید فرزین رنج زیادی میبینم که شاید بازتاب زندگیاش باشد. المپیک ۲۰۱۲ بود که در حیاط دهکدهی ورزشکاران روبرویش نشستم برای شنیدن قصهی زندگیاش. پسر روستای مرادلو، بیله سوار اردبیل، از کودکیاش گفت که به سبب تزریق آمپول اشتباه فلج شد. مجید عاشق درس و مدرسه بود اما وقتی باران میآمد، تمام راه خاکیِ روستا گِل میشد و ویلچر پسرک از حرکت میایستاد. آن وقت بود که پدر یا مادرش او را کول میکردند و به مدرسه میبردند. تا برسند به کلاس درس، مجید آب شده بود از خجالت، بابت آنهمه زحمتی که برای عزیزانش داشت.
آن روز در حیاط دهکدهی پارالمپیک بغض مجید ترکید وقتی از سختیهای پدر و مادرش گفت. شادی مدال طلای پارالمپیک لندن آمیخته شد با یادآوری سالهایی که بر همهی آنها به سختی گذشته بود. وقتی کتاب خاطرات لندن را نوشتم، نامهی هشتم را به مجید فرزین و به رنجهایش اختصاص دادم که البته فصل مشترکِ همهی ماجراهای زندگی همراه با معلولیت است: “نامۀ هشتم؛ مجید فرزین، مدال طلای وزنهبرداری: سلام به رنجهای زندگی. سلام به رنجها که خمیرمایۀ مدالهایم هستند. سلام به رنج فقر، به رنج محرومیت، به رنج تنهایی، به رنج معلولیت، به رنج غربت در میان بعضی افراد همزبان اما نه شاید همدل، به رنج روزهای کسالتبار اردوها، به رنج تمرینها و مسابقهها. سلام به رنجهایی که تار و پودم را از پولاد بافتند تا خم نشوم، نشکنم، از پا در نیایم. این رنجها تنها متعلق به من نیست؛ ماجرای مشترک تمامی ورزشکاران جانباز و معلول است، ماجرای ما مردان و زنان میدان پارالمپیک که گویی هر کدام بیتی از رنجیم؛ وزنمان پر از دشواری، اما قافیهمان امید. اگر میشد بر رنجهای زندگیام بوسه بزنم، میزدم تا قدردان آفرینشگریشان باشم. اگر امروز قهرمانم، اگر میدان و مدالی هست برای مفتخرشدن، همه حاصل همان رنجهاست که در نهایتِ یأس، امید میآفرینند. رنجها را به جان خریدیم تا به روی شیرین زندگی برسیم؛ به رویِ خوشی، به رویِ پیروزی، به روی دستِ پُر برگشتن از میدان. گویی انسانِ بیرنج، انسان بیزندگی و بیسرنوشت است…”
* نگین حسینی، روزنامه نگار، فعال حقوق معلولیت
** نتایج پنجمین روز بازیها:
مجید فرزین مدال طلای وزنه برداری را در وزن ۸۰- به دست آورد. او امروز سه بار رکورد جهانی وزنه برداری را جا به جا کرد.
در پرتاب نیزه، محمدرضا خالوندی و عبدالله حیدری نشانهای طلا و نقره پارالمپیک را از آن ایران کردند.
سجاد محمدیان، مدال نقرهی رقابتهای پرتاب وزنه را به دست آورد. اما حسینی پناه و نکویی مجد از دستیابی به مدال بازماندند.
تیم ملی بسکتبال با ویلچر ایران بر تیم الجزایر غلبه کرد و با توجه به باخت تیم آلمان از برزیل، امکان صعود تیم ایران به مرحله بعد فراهم شد.
بانوان تیم ملی والیبال نشسته ایران بر تیم ملی رواندا غلبه کردند.
تیم ملی فوتبال هفت نفره ایران در سومین پیروزی پیاپی، بر تیم هلند غلبه کرد.
تیم میکس کامپوند ایران با ترکیب هادی نوری و سمیه عباسپور با نتیجه ۱۵۳ بر ۱۴۸ مغلوب تیم کره جنوبی شدند و نتوانستند به مرحلهی بعد راه یابند.
پارالمپیک ۲۰۱۶ – روز چهارم
